Ze was moe.
Niet van rennen of werken,
maar van denken.
Van alles moeten begrijpen.
Van alles moeten voelen.
Van alles moeten zijn.
Die ochtend deed ze iets kleins.
Ze schoof een stoel naar het raam.
Niet om te kijken,
maar om gewoon te zitten.
Ze stak een kaarsje aan.
Niet voor een gebed.
Niet voor een ritueel.
Maar omdat het licht haar goed deed.
En terwijl ze daar zat,
zonder woorden,
zonder plan,
zonder haast—
voelde ze iets van rust.
Alsof iemand zei:
“Je hoeft niets. Je mag er zijn.”
Reactie plaatsen
Reacties