Over mij
Ik ben Marlies
Niet alleen een naam, maar een verhaal.
Een stem. Een hart dat heeft leren kloppen in stilte, in strijd, in geloof — en af en toe met een sarcastische ondertoon, want hé, overleven is geen hobby.
Mijn leven begon met een breuk.
Afgestaan bij geboorte, opgegroeid in een warm gezin waar ik me veilig voelde—gelukkig. Maar zodra ik buiten die veilige muren kwam, leerde ik hoe hard de wereld kon zijn.
Ik werd gepest.
Niet omdat ik iets deed, maar omdat ik bestond.
Omdat ik “anders” was, al wist ik zelf niet eens wat dat betekende.
En toen kwam het misbruik.
Te jong om te begrijpen, te bang om te spreken.
Ik trok me terug.
Vriendschappen durfde ik niet aan.
De wereld voelde als een plek zonder plek voor mij.
Later zocht ik mijn biologische moeder op.
Ze wilde me niet zien.
Mijn adoptie-moeder, mijn veilige haven, was op dat moment zelf aan het overleven.
Ik miste haar.
Haar thee. Haar structuur. Haar blik die zei: “Ik zie je.”
Ik kwam in de jeugdopvang terecht.
Liep weg.
Belandde op straat.
Op mijn veertiende raakte ik verstrikt in prostitutie.
Op mijn zestiende werd ik moeder.
Mijn zoon werd mijn houvast.
Mijn dochter volgde kort daarna.
Zij zijn mijn licht. Mijn reden om te blijven staan.
Ondanks mijn gelovige opvoeding voelde ik God lange tijd niet.
Tot Hij me aanraakte — niet met een dramatische donderklap, maar met zonlicht door de wolken op een dag waarop alles donker was.
En ik wist: ik ben niet alleen. Hij was er al die tijd.
Waarschijnlijk met een kop koffie, wachtend tot ik klaar was om Hem te zien.
In 2021 kreeg ik kanker. Baarmoederhals kanker.
Chemo. Bestraling. Overleven.
Ik leef nog. Maar elke dag draag ik de gevolgen — inclusief de vermoeidheid, en de littekens..
En toen dacht ik: genoeg met zwijgen.
Ik wil delen. Ik wil helpen. Ik wil bouwen.
Daarom ben ik Lived Through It begonnen.
Een plek voor wie zich onzichtbaar voelt.
Voor wie leeft met trauma, verlies, depressie, PTSS.
Voor wie het zat is om steeds te horen “je moet het een plekje geven” terwijl dat plekje allang overvol is. Alsof ze je verdriet willen opruimen voordat ze het echt hebben gezien.
Of “Je bent zo sterk." Het klinkt soms als een compliment, maar het mist de pijn van alles wat die kracht heeft moeten dragen.
Ik ben geen slachtoffer.
Ik ben een overlever.
En ik geloof dat wat je hebt doorleefd, een bron van kracht kan worden — voor jezelf én voor anderen.
Ook voor hulpverleners die durven kijken voorbij het dossier.
Die willen begrijpen wat er leeft achter de stilte.
Die snappen dat “functioneert naar behoren” niet betekent dat iemand lééft.
Welkom in mijn wereld.
Welkom bij Lived Through It.
Geen glitter. Geen filter. Wel echtheid.
Liefs,
Marlies