Waarom het even stil was
Het is al even geleden dat ik hier iets deelde. En dat is niet zomaar. Soms vraagt het leven niet om woorden, maar om ruimte. En die ruimte heb ik genomen.
Mijn ervaringen
Sommige verhalen draag je lang met je mee.
Ze vormen je, breken je soms, en bouwen je opnieuw op.
In deze rubriek deel ik wat ik heb doorleefd—niet om te overtuigen, maar om te openen.
Voor wie zich herkent, voor wie wil begrijpen, of gewoon even wil lezen met een open hart:
Je bent welkom.
Ik was veertien. En ik werd gezien door de verkeerde ogen.
Sommige verhalen zijn moeilijk om te vertellen. Niet omdat ze niet waar zijn, maar omdat ze lang zijn weggestopt. Dit is zo’n verhaal. Ik deel het niet om te shockeren, maar omdat ik geloof dat kwetsbaarheid mag spreken.
Ik was het kind dat niet paste.
Ik was het kind dat niet paste.
Oordelen
We doen het allemaal.Een blik. Een gedachte. Een oordeel.Over hoe iemand eruitziet. Hoe iemand zich gedraagt. Hoe iemand reageert.We vullen in. We trekken conclusies.En vaak hebben we geen idee.
De stilte tussen de kruimels
Toen ik jong was, waren mijn leeftijdsgenoten bezig met uitgaan, ontdekken, leven in het moment.Op vrijdagavond kreeg ik soms een berichtje: “Kom je ook?”En dan zat ik daar.Met twee kinderen die net in bed lagen.“Ehm… ik kan niet zomaar weggaan,” antwoordde ik.“Oh ja…”En dan bleef het stil.
Eenzaamheid met een vleugje pepernoot.
De scholen zijn weer begonnen.Kinderen met rugzakken groter dan hun toekomstvisie huppelen richting klaslokaal.
Wat niemand zag
Toen ik haar vertelde dat ik zwanger was,keek mijn (adoptie )moeder me aan —niet met twijfel, niet met vragen,maar met een glimlach die alles zei.
Wanneer één zin teveel is
Soms begint de dag gewoon.Ik zet koffie.Ik kijk op m'n telefoon. Laat m'n hondjes uit.Ik doe alsof ik stevig sta.
Jouw Verhaal Doet Ertoe
Deel je eigen ervaringen en help mee om een gemeenschap te vormen waar iedereen zich gesteund voelt. Samen kunnen we een verschil maken.