Op zoek naar identiteit
Sommige verhalen zijn moeilijk om te vertellen. Niet omdat ze niet waar zijn, maar omdat ze lang zijn weggestopt. Dit is zo’n verhaal. Ik deel het niet om te shockeren, maar omdat ik geloof dat kwetsbaarheid mag spreken.
Ik was veertien.
Sommige verhalen draag je lang met je mee.
Niet omdat je ze vergeten bent,
maar omdat ze zo diep in je lichaam zitten
dat je niet weet hoe je ze moet vertellen.
Ik was veertien.
Een meisje met grote ogen en een hart dat te veel voelde.
Ik voelde me onbegrepen. Alsof ik nergens paste. Alsof ik te veel was, en tegelijk onzichtbaar.
Mijn moeder was er niet echt—ze worstelde met haar eigen depressie.
Mijn biologische moeder wilde geen contact.
Op school werd ik jarenlang gepest.
Niet af en toe, maar structureel.
Tot ik begon te geloven dat ik nergens bij hoorde.
Ik voelde me alleen.
Niet zomaar alleen, maar fundamenteel onbegrepen.
Alsof ik nergens veilig was.
Alsof ik moest verdwijnen om te overleven.
verdwijnen
Ik kwam terecht in een jeugdopvang.
Stond onder toezicht.
Omringd met dossiers en mensen die zeiden dat ze er waren, maar die vooral regels hadden en mij niet echt zagen.
Hoe harder ik om aandacht schreeuwde,
hoe meer ze me wilden wegstoppen.
Alsof mijn pijn te luid was, te veel voor hun systeem.
Alsof ik moest leren stil zijn om te mogen bestaan.
Ik leerde om te verdwijnen.
Om te lachen als ik wilde huilen.
Om te doen alsof ik het aankon.
Want kwetsbaarheid werd afgestraft.
En ik had geen plek om te vallen.
Toen wilden ze me plaatsen in een gesloten instelling.
Ik kon het niet meer.
Ik liep weg.
En belandde op straat.
Op straat
Daar begon een ander soort overleven.
Ik kwam in aanraking met de drugswereld.
Leerde mensen kennen van allerlei achtergronden.
Voor het eerst voelde ik me ergens onderdeel van.
Ik kreeg “vrienden.”
Mensen die me accepteerden..
Toen kwam ik hem tegen.
Een man die me aandacht gaf.
Die zei dat ik speciaal was.
Die precies wist wat ik nodig had om me gezien te voelen.
Hij luisterde. Hij gaf complimenten.
Hij bouwde vertrouwen op, langzaam, doelgericht.
En ik, met mijn honger naar erkenning,
gaf mezelf stukje bij beetje weg.
Het begon als contact.
Werd afhankelijkheid.
Werd controle.
Hij bepaalde waar ik was, wat ik deed,
hoe ik me kleedde, met wie ik sprak.
Hij noemde het liefde.
Maar het was geen liefde.
Het was bezit.
loverboy/ prostitutie
Ik raakte mezelf kwijt. Mijn grenzen, mijn stem, mijn geloof in goedheid. Niet in één klap, maar in kleine verschuivingen.
Tot ik niet meer wist wie ik was zonder hem.
Tot ik dacht dat dit was wat ik verdiende.
Langzaam gleed ik in een wereld die niet van mij was.
Een wereld van controle, van manipulatie, van onzichtbaar zijn.
Ik leerde om te glimlachen terwijl ik verdween. Ik leerde om te doen alsof, om te doen alsof ik het wilde.
Om mezelf klein te maken, om mezelf te verstoppen achter een masker van kracht.
want dat voelde veiliger dan mezelf zijn.
Het woord “loverboy” klinkt bijna lief.
Maar wat hij deed, was allesbehalve dat.
Hij zag mijn kwetsbaarheid en gebruikte die.
En nu
Mijn verhaal is niet netjes.
Het past niet in hokjes.
Het is niet bedoeld om te behagen.
Maar het is van mij.
En ik kies ervoor om het te delen.
Niet om terug te kijken met woede,
maar om vooruit te leven met waarheid.
Want wat ik heb doorleefd,
mag bestaan.
Zonder schaamte.
Zonder masker.
Zonder toestemming van wie dan ook.
Dit is mijn stem.
En ik gebruik haar.
Voor mezelf.
Voor wie zich herkent.
Voor wie nog zwijgt.
Voor jou
En misschien lees jij dit en voel je iets van herkenning.
Misschien ben jij ook ooit weggelopen.
Ook ooit stil geworden.
Ook ooit geloofd dat je niets waard was.
Dan wil ik je dit zeggen:
Je bent niet gek.
Je bent niet fout.
Je bent niet alleen.
Je verhaal mag bestaan.
Ook als het nog geen einde heeft.
Ook als het nog pijn doet.
Ook als je nog zoekt naar woorden.
Voor ouders van dochters
Leer je dochter hoe waardevol ze is.
Niet pas als het te laat is. Niet pas als ze stil wordt.
Maar nu. In haar gewone dagen. In haar vragen. In haar groei.
Vertel haar dat ze niet hoeft te presteren om geliefd te zijn.
Dat ze niet haar lichaam hoeft te ruilen voor aandacht.
Dat ze niet haar grenzen hoeft te verleggen om erbij te horen.
Laat haar voelen dat ze mag bestaan.
Dat ze niet te veel is. Niet te gevoelig. Niet te ingewikkeld.
Dat haar stem telt. Haar verdriet mag bestaan. Haar dromen groot mogen zijn.
Luister naar haar, ook als ze niets zegt.
Zie haar, ook als ze zich verstopt.
Wees haar veilige plek,
zodat ze niet op zoek hoeft naar bevestiging in handen die haar niet dragen kunnen.
Want als jij haar leert dat ze waardevol is,
zal ze het later herkennen als iemand haar probeert te breken.
En misschien—misschien—zal ze dan durven zeggen:
“Nee. Ik ben het waard.”
in Liefde, Marlies
Heb je vragen? Wil je iets kwijt? Zit je vast?
Stuur me dan een berichtje in de mail, of plaats hieronder een reactie.
Reactie plaatsen
Reacties