Mini verhaal van veerkracht 

Ze stond op. 

Ze had zich klein gemaakt. Jarenlang. Niet omdat ze dat wilde, maar omdat het veiliger voelde. Minder zichtbaar. Minder kwetsbaar.

Tot die ene ochtend. De zon viel op haar gezicht terwijl ze haar koffie vasthield. En ineens dacht ze: “Wat als ik vandaag gewoon mezelf ben?”

Niet de sterke versie. Niet de stille. Gewoon zij.

Ze trok haar jas aan, liep naar buiten, en glimlachte naar een buurvrouw. Een kleine stap. Maar voor haar voelde het als een sprong.

Die dag sprak ze voor het eerst hardop uit wat haar pijn deed. En wat haar hoop gaf.

Ze stond op. Niet met een strijdkreet, maar met een fluistering: “Ik besta.”