Een plek om te rusten 

“Kom naar Mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal Ik jullie rust geven.”

— Mattheüs 11:28

Deze woorden komen uit het evangelie van Mattheüs.
Jezus spreekt ze uit niet tegen de sterken, de succesvollen of de zelfverzekerden—maar tegen de vermoeiden.
Tegen mensen die iets dragen wat te zwaar is geworden.
Tegen wie zich gebukt voelt onder zorgen, verdriet, schuld, verwachtingen, herinneringen.

Hij zegt niet: “Los het eerst op.”
Hij zegt niet: “Kom als je het begrijpt.”
Hij zegt: “Kom.”

Dat is alles.

De uitnodiging is radicaal eenvoudig.
Je mag komen zoals je bent.
Met je last. Met je moeheid. Met je stilte.
En Hij belooft rust.

Maar wat is die rust?

Rust is niet alleen slapen of niets doen.
Rust is een plek waar je niet hoeft te vechten.
Waar je niet hoeft te bewijzen dat je het waard bent.
Waar je mag ademen zonder oordeel.
Waar je mag bestaan zonder uitleg.

Voor mensen die het geloof nog niet kennen,
is die plek misschien niet direct verbonden aan God.
Maar ze bestaat wel.

Die plek kan zijn:

• Een stoel bij het raam waar je even niets hoeft.
• Een kaarsje dat je aansteekt zonder reden.
• Een zin die je raakt, zonder dat je weet waarom.
• Een hand op je schouder die niets vraagt.
• Een stilte waarin je voelt: “Ik mag er zijn.”

Dat is al rust.
Dat is al genade.
En misschien, heel voorzichtig,
is dat ook al een begin van geloof.