Hé jij! Die zich soms terugtrekt.Die zich anders voelt, te veel, te weinig — alles tegelijk.
Die muren bouwt om te overleven.
Ik zie je.
En ik wil je iets vertellen over een God die fluistert in de leegte.
Over een woestijn die heilig werd.
De woestijn als plek van pijn én ontmoeting
Er is een tekst in Hosea die me diep raakt:
“Daarom, zie, Ik zal haar lokken en haar brengen in de woestijn, en naar haar hart spreken.”
Die woorden… het is alsof God mijn verhaal kent.
Want ik heb in die woestijn gezeten.
Niet letterlijk, maar wel vanbinnen.
Door depressie, trauma, en alles wat ik heb meegemaakt, trok ik me terug.
Ik wist niet goed hoe ik met mensen moest omgaan.
Ik voelde me anders, te veel, te weinig — alles tegelijk.
Dus ik bouwde muren.
Niet om mensen te straffen, maar om mezelf te beschermen.
Die eenzaamheid was rauw.
Het deed pijn.
Niet alleen omdat ik alleen was,
maar omdat ik mezelf niet meer herkende.
En toch… juist daar, in die leegte,
begon er iets te veranderen.
God kwam niet met donder of spektakel.
Hij kwam stil.
Zacht.
Hij sprak naar mijn hart — niet naar mijn prestaties, niet naar mijn fouten,
maar naar dat stille, gebroken deel van mij dat ik zelf bijna was vergeten.
In die woestijn werd mijn band met Hem sterker dan ooit.
Want alles viel weg — behalve Hij.
En dat was genoeg.
Ik heb geleerd dat de woestijn geen straf is.
Het is een plek van ontmoeting.
Een plek waar God niet schrikt van mijn pijn,
maar juist daar blijft.
Bij mij.
Met mij.
En dat is heilig.
Reactie plaatsen
Reacties