Wat God fluistert in de stilte

Soms is het stil.
Niet omdat er niets gebeurt,
maar omdat God iets wil zeggen
dat alleen in rust gehoord kan worden.

De afgelopen weken was ik stil. Mijn lichaam vroeg rust. Mijn hoofd was vol. Mijn hart werkte in stilte aan iets nieuws. En in die stilte voelde ik: ook dit is geloof. Niet het grote spreken, maar het kleine vertrouwen. Niet het zichtbare werk, maar het onzichtbare groeien.

Als je veel voelt, veel draagt, en je voelt sneller, dieper, langer. Juist dan is stilte geen leegte, maar een heilige ruimte. Een plek waar God mag ademen. Waar je niets hoeft uit te leggen, niet hoeft te presteren—alleen maar mag zijn.

In die ruimte fluistert God.
Niet altijd met woorden,
maar met aanwezigheid.
Met adem.
Met licht dat zachtjes valt op de vloer.
Met een versregel die blijft hangen.
Met een herinnering aan wie je bent.

Geloof leeft ook in de pauze.
In de nacht waarin je niet slaapt, maar wel bidt.
In de moeheid die je stilzet, maar ook opent.
In de momenten waarop je denkt dat je niets doet—en Hij juist daar iets zaait.

Wat groeit in stilte, draagt kracht.
Wat niet zichtbaar is, kan wel wezenlijk zijn.
Wat jij voelt in je kwetsbaarheid, is niet minder heilig.

Vandaag is daarom mijn lichtpuntje dit:

God spreekt ook in de stilte.
Niet om je op te jagen,
maar om je te laten rusten in Zijn nabijheid.

Misschien ben jij ook in zo’n stille fase.
Dan wil ik je dit meegeven:
Je bent niet minder zichtbaar voor God.
Juist in jouw rust, jouw gevoeligheid, jouw wachten… ben je vol van betekenis.

Dankjewel dat je er bent. Ook in de stilte.

liefs Marlies