Over mij
Ik ben Marlies
Niet alleen een naam, maar een verhaal.
Een stem. Een hart dat heeft leren kloppen in stilte, in strijd, in geloof — en af en toe met een sarcastische ondertoon, want hé, overleven is geen hobby.
Mijn leven begon met een breuk.
Afgestaan bij geboorte. Gepest op school. Want er zou wel iets mis zijn met me, omdat ik gewoon uit Nederland kom. Seksueel misbruikt in mijn jonge jaren.
Niet thuis — daar voelde ik me veilig. Maar de wereld daarbuiten? Die was hard. En ik had geen handleiding meegekregen.
Dus ik trok me terug. Durfde geen vriendschappen aan.
Bestaan in een wereld die je niet lijkt te willen, is een vak apart. Helaas zonder diploma.
Toen ik mijn biologische moeder opzocht, kreeg ik te horen dat ze mij niet wilde zien.
Mijn adoptie-moeder was op dat moment druk bezig haar eigen depressie te overleven.
Wat miste ik haar. Haar kopje thee na school. Haar aanwezigheid. Haar warmte. Haar structuur — en ja, zelfs haar “ruim je kamer op”-blik.
Ik kwam in de jeugdopvang terecht. Liep weg. Belandde op straat.
Op mijn veertiende raakte ik verstrikt in de prostitutie.
Op mijn zestiende werd ik moeder. Mijn zoon werd mijn redding.
Iets minder dan 11 maanden later kreeg ik mijn dochter.
Zij zijn mijn licht. Mijn reden om te kiezen voor leven.
En ook de reden dat ik weet hoe je luiers verschoont met één hand en een halve hersencel
Ondanks mijn gelovige opvoeding voelde ik God lange tijd niet.
Tot Hij me aanraakte — niet met een dramatische donderklap, maar met zonlicht door de wolken op een dag waarop alles donker was.
En ik wist: ik ben niet alleen. Hij was er al die tijd.
Waarschijnlijk met een kop koffie, wachtend tot ik klaar was om Hem te zien.
In 2021 kreeg ik kanker. Vergevorderd. Niet operabel.
Chemo. Bestraling. Overleven.
Ik leef nog. Maar elke dag draag ik de gevolgen — inclusief de vermoeidheid, de littekens en de nieuwe hobby “hoeveel afspraken passen er in één week?”
En toen dacht ik: genoeg met zwijgen.
Ik wil delen. Ik wil helpen. Ik wil bouwen.
Daarom ben ik Lived Through It begonnen.
Een plek voor wie zich onzichtbaar voelt.
Voor wie leeft met trauma, verlies, depressie, PTSS.
Voor wie het zat is om steeds te horen “je moet het een plekje geven” terwijl dat plekje allang overvol is.
Een plek zonder oordeel.
Een plek waar verhalen mogen bestaan.
Ook de rommelige, de ongemakkelijke, de rauwe.
Juist die.
Ik ben geen slachtoffer.
Ik ben een overlever.
En ik geloof dat wat je hebt doorleefd, een bron van kracht kan worden — voor jezelf én voor anderen.
Ook voor hulpverleners die durven kijken voorbij het dossier.
Die willen begrijpen wat er leeft achter de stilte.
Die snappen dat “functioneert naar behoren” niet betekent dat iemand lééft.
Welkom in mijn wereld.
Welkom bij Lived Through It.
Geen glitter. Geen filter. Wel echtheid.
Liefs,
Marlies