Oordelen

We doen het allemaal.
Een blik. Een gedachte. Een oordeel.
Over hoe iemand eruitziet. Hoe iemand zich gedraagt. Hoe iemand reageert.
We vullen in. We trekken conclusies.
En vaak hebben we geen idee.

Misschien zie je iemand die nors is in de supermarkt.
Je denkt: “Wat een chagrijn.”
Maar je weet niet dat ze net haar moeder heeft begraven.
Dat ze vandaag voor het eerst weer boodschappen doet.
Dat ze zich vasthoudt aan haar winkelwagentje alsof het haar laatste houvast is.

Misschien zie je een ouder die zijn kind niet onder controle lijkt te hebben.
Je denkt: “Wat een slechte opvoeding.”
Maar je weet niet dat hij vannacht drie uur heeft geslapen.
Dat hij alleen opvoedt.
Dat hij zich elke dag afvraagt of hij genoeg is.

Misschien zie je iemand die altijd te laat komt.
Je denkt: “Onbetrouwbaar.”
Maar je weet niet dat ze leeft met depressie.
Dat opstaan voelt als een berg beklimmen.
Dat ze al trots is dat ze überhaupt gekomen is.

We weten het niet.
We zien de buitenkant.
Maar we kennen de binnenkant niet.
De strijd. De pijn. De vermoeidheid.
De verhalen die niet op het gezicht geschreven staan.

En dat oordeel — dat snelle, scherpe oordeel —
kan iemand nog verder doen sluiten.
Kan iemand het gevoel geven dat ze niet welkom zijn.
Niet veilig. Niet gezien.

(lees verder onder de foto's)